قطب نمای ما در مسیر زندگی افزایش عمق زندگی خودمان و دیگران

آرزوهای بزرگ

پروردگارا! سر قرار ایستاده بود. مردم ساعت هایشان را نگاه کردند ولی نیامدند. دیر شد. دیر شد پروردگار سر قرار منتظر ایستاده بود!

در رمضان بیشتر از هر وقت دیگری دعا مستجاب می شود. این یکی را پای منبر ها شنیده ایم. ولی نکته ای هم هست که نشنیده ایم, همین طور حسی خبردار شده ایم. آن هم که در ماه رمضان اصلا انگار دعا می طلبد. بیشتر از هر وقت دیگری دعا به آدم می چسبد. شنیدید می گویند دم افطار بدن آدم شیرینی می طلبد. مثل این که خودش سرش می شود که الان چی باید به اش برسد. خب اگر تن کودن آدم می فهمد که چی کم دارد روح که جای خود دارد. می فهمد که الان ذکر خدا خدا می چسبد. اما چون اسولا ما محل تن بیشتر می گذاریم و روح بدبخت را تحویل نمی گیریم. روح عادت کرده حرفهایش را یواش بزند. زیر لبی همین است که روزها ماه رمضان شب می شود .و شب هایش صبح ما هم می فهمیم یک چیزی کم است ولی درست سر در نمی آوریم که موضوع چی است. فکر می کنیم سحری کم خوردیم.

به نفعمان است که این ماه رمضان به روحمان گوش بدهیم. اگر محل نگذاریم رمقش از این که هست هم کمتر می شود. بعد ماه رمضان بعدی دیگر همین علامت را هم نمی دهد.

می شود به زبان خودمان دعا کنیم. هر آدمی با خدا روابط مخصوص خودش را دارد و رازهایی هست که خودشان دو تا می دانند. اما دعاهایی که از معصوم (ع)  رسیده را اگر نروید سراغش ضرر کرده اید. توضیحش سخت است. مثل دلیل آوردن برای عشق. ولی آنها که گذارشان به این مناجات ها افتاده می دانند حسابش با آن خودمانی هایی که خودمان به خدا می گوییم فرق می کند. شوق و هراس های بزرگ آرزوهای بزرگ فرق می کند با این که فلانی را شفا بده یا قرض آن یکی را ادا کن. حرف دردهایی می شود که ما دیگر یادمان رفته باید یک روز ادا بشوند. اگر به خودمان باشد حاجتهای روزمره دم دستی های پیش پا افتاده مناجات هامان را هم پر می کنند. ما, نه که خودمان کوچک ایم. راحت یادمان می رود که او خدای چیزهای بزرگ هم هست.

چند تا دعا است که مخصوص ماه رمضان است. ولی ماه رمضان فصل هر چه می خواهد دل تنگت بگو است. چند تایی از دعاها را که حیف است از دست بدهید یادتان می اندازم. از هرکدام هم یک بخشی را ترجمه اش رو می نویسم و ببینید کدامشان با حال و هوایتان می خورد پس از فردا هر روز معرفی یک دعا از دست ندین